حافظ

امروز که در دست توام مرحمتی کن / فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

حافظ

امروز که در دست توام مرحمتی کن / فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

حافظ

خاک ره آن یار سفر کرده بیارید / تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت

حافظ

بر برگ گل به خون شقایق نوشته اند / کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت

حافظ

می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست / از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت

حافظ

عشوع دادند که برما گذری خواهی کرد / دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

حافظ

گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود / بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت

حافظ

عشق بازی را تحمل باید ای دل پای دار / گر ملالی بود وگر خطایی رفت رفت

حافظ

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت / عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت

حافظ

آن ترک پری چهره که دوش از برما رفت / آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

حافظ

سخت عشق نه آن است که آید به زبان / ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت

حافظ

گفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو / گفت افسوس که آن دولت بیدار بخفت

حافظ

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد / هرکه خاک در میخانه به رخساره نرفت

حافظ

گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل / ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفت

حافظ

گل بخندید که از راست نرنجیم ولی / هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

حافظ

ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل / تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت

حافظ

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست / همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

حافظ

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت / که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

حافظ

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم / کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

حافظ

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم / کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

حافظ

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض / پادشاهی کامران بود که از گدایی عار داشت

حافظ

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست / گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت

حافظ

مباش در پی آزار و هرچه خواهی کن / که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست

حافظ

پنج روزی که در این مرحله مهلت داری / خوش بیاسای زمانی که زمان این همه نیست

حافظ

شیر در بادیه عشق تو روباه شود / آه از این راه که در وی خطری نیست که نیست

حافظ

مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز / ورنه در مجلس رندان خبری نیست که نیست

حافظ

بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است / ورنه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

حافظ

بر در میخانه رفتن کار یکرنگان بود / خودفروشان را به کوی می فروشان راه نیست

حافظ

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهم راند / عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

حافظ

روز اول که سر زلف تو دیدم گفتم / که پریشانی این سلسله را آخر نیست