حافظ

نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست / سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش

حافظ

ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری / بر حذر باش که سرمی‌شکند دیوارش

حافظ

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند / خواجه آنست که باشد غم خدمتکارش

حافظ

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست / راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

حافظ

رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار / کار ملک آن است که تدبیر و تامل بایدش

حافظ

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش / بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

حافظ

اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش / حریف خانه و گرمابه و گلستان باش

حافظ

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد / تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس

حافظ

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم / دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

حافظ

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند / ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

حافظ

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست / تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

حافظ

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان / جان به غمهایش سپردم نیست آرامم هنوز

حافظ

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو / اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز

حافظ

یا رب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید / دود آهیش در آیینه ادراک انداز

حافظ

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است / بر رخ او نظر از آینه پاک انداز

حافظ

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است / حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

حافظ

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب / جمله میداند خدای حال گردان غم مخور

حافظ

گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید / هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

حافظ

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم / سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

حافظ

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت / دایما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

حافظ

گر دیگران به عیش و طرب خرمند و شاد / ما را غم نگار بود مایه سرور

حافظ

از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم / تا نیست غیبتی نبود لذت حضور

حافظ

بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار / روز فراق را که مهد در شمار عمر

حافظ

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد / بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

حافظ

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی / مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببر

حافظ

روزگاریست که دل چهره مقصود ندید / ساقیا آن قدح آینه کردار بیار

حافظ

قلب بی حاصل ما را بزن اکسیر مراد / یعنی از خاک در دوست نشانی به من آر

حافظ

حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی / کنون که ماه تمامی نظر دریغ مدار

حافظ

خداوندی به جای بندگان کرد / خداوندا ز آفاتش نگه دار

حافظ

به مستوران مگو اسرار مستی / حدیث جان مگو با نقش دیوار