سعدی
گفتی به کام روزی با تو دمی برآرم / آن کام برنیامد ترسم که دم برآید
سعدی
ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد / ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید
سعدی
امیدوار چنانم که کار بسته برآید / وصال چون به سر آمد فراق هم به سر آید
سعدی
اگر چه صاحب حسنند در جهان بسیار / چو آفتاب برآید ستاره ننماید
سعدی
گویند چرا سعدی از عشق نپرهیزد / من مستم از این معنی هشیار سری باید
سعدی
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را / تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
سعدی
پس از دشواری آسانیست ناچار / ولیکن آدمی را صبر باید
سعدی
سخن سعدی بشنو که تو خود زیبایی / خاصه آن وقت که در گوش کنی مروارید
سعدی
جهد بسیار بکردم که نگویم غم دل / عاقبت جان به دهان آمد و طاقت برسید
سعدی
آن که برگشت و جفا کرد به هیچم بفروخت / به همه عالمش از من نتوانند خرید
سعدی
غیرتم گوید نگویم با حریفان راز خویش / باز می‌بینم که در آفاق دفتر می‌شود
سعدی
تا نپنداری که با دیگر کسم خاطر خوشست / ظاهرم با جمع و خاطر جای دیگر می‌شود
سعدی
شرط عشقست که از دوست شکایت نکنند / لیکن از شوق حکایت به زبان می‌آید
سعدی
عاشق آنست که بی خویشتن از ذوق سماع / پیش شمشیر بلا رقص کنان می‌آید
سعدی
زمین باغ و بستان را به عشق باد نوروزی / بباید ساخت با جوری که از باد خزان آید
سعدی
قلم خاصیتی دارد که سر تا سینه بشکافی / دگربارش بفرمایی به فرق سر دوان آید
سعدی
من ای گل دوست می‌دارم تو را کز بوی مشکینت / چنان مستم که گویی بوی یار مهربان آید
سعدی
مرا تو جان شیرینی به تلخی رفته از اعضا / الا ای جان به تن بازآ و گر نه تن به جان آید
سعدی
نه چندان آرزومندم که وصفش در بیان آید / و گر صد نامه بنویسم حکایت بیش از آن آید
سعدی
بندگی هیچ نکردیم و طمع می‌داریم / که خداوندی از آن سیرت و اخلاق آید
سعدی
کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید / قضا همی‌بردش تا به چنگ باز آید
سعدی
پرتو خورشید عشق بر همه افتد ولیک/سنگ به یک نوع نیست تا همه گوهر شود
سعدی
گر نگهی دوست وار بر طرف ما کنی/حقه همان کیمیاست وین مس ما زر شود
سعدی
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن/من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود
سعدی
با آن همه بیداد او وین عهد بی‌بنیاد او/در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می‌رود
سعدی
محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان/کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود
سعدی
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون/پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود
سعدی
ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود/وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود
سعدی
این چنین بیخود نرفتی سنگ دل/گر بدانستی چه بر ما می‌رود
سعدی
خواستم تا نظری بنگرم و بازآیم/گفت از این کوچه ما راه به در می‌نرود
سعدی
صفت عاشق صادق به درستی آنست/که گرش سر برود از سر پیمان نرود
سعدی
هر که دانست که منزلگه معشوق کجاست/مدعی باشد اگر بر سر پیکان نرود
سعدی
گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند/هر که او را غم جانست به دریا نرود
سعدی
ماه رخسار بپوشی تو بت یغمایی/تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود
سعدی
بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست/کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود
سعدی
هر که مجموع نباشد به تماشا نرود/یار با یار سفرکرده به تنها نرود
سعدی
روی بنمای که صبر از دل صوفی ببری/پرده بردار که هوش از تن عاقل برود
سعدی
دلی از سنگ بباید به سر راه وداع/تا تحمل کند آن روز که محمل برود
سعدی
گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود/وان چنان پای گرفتست که مشکل برود
سعدی
در هیچ موقفم سر گفت و شنید نیست/الا در آن مقام که ذکر شما رود
سعدی
حیف آیدم که پای همی بر زمین نهی/کاین پای لایقست که بر چشم ما رود
سعدی
من بودم و او نی قلم اندر سر من کش/با او نتوان گفت وجود دگری بود
سعدی
در عالم وصفش به جهانی برسیدم/کاندر نظرم هر دو جهان مختصری بود
سعدی
من بعد حکایت نکنم تلخی هجران/کان میوه که از صبر برآمد شکری بود
سعدی
ملک دنیا همه با همت سعدی هیچست / پادشاهیش همین بس که گدای تو بود
سعدی
غایت آنست که ما در سر کار تو رویم / مرگ ما باک نباشد چو بقای تو بود
سعدی
به وفای تو که گر خشت زنند از گل من / همچنان در دل من مهر و وفای تو بود
سعدی
تا تو را جای شد ای سرو روان در دل من / هیچ کس می‌نپسندم که به جای تو بود
سعدی
مویی چنین دریغ نباشد گره زدن / بگذار تا کنار و برت مشک بو بود
سعدی
پاکیزه روی در همه شهری بود ولیک / نه چون تو پاکدامن و پاکیزه خو بود
سعدی
یا رب هلاک من مکن الا به دست دوست / تا وقت جان سپردنم اندر نظر بود
سعدی
می‌ندانم خطر دوزخ و سودای بهشت / هر کجا خیمه زنی اهل دل آن جا آیند
سعدی
همچنین پیش وجودت همه خوبان عدمند / گر چه در چشم خلایق همه زیبا آیند
سعدی
اخترانی که به شب در نظر ما آیند / پیش خورشید محالست که پیدا آیند
سعدی
حدیث حسن تو و داستان عشق مرا / هزار لیلی و مجنون بر آن نیفزایند
سعدی
حلالست رفتن به صحرا ولیک / نه انصاف باشد که بی ما روند
سعدی
که گفت در رخ زیبا حلال نیست نظر / حلال نیست که بر دوستان حرام کنند
سعدی
گر کند میل به خوبان دل من عیب مکن / کاین گناهیست که در شهر شما نیز کنند
سعدی
سعدی به جفا ترک محبت نتوان گفت / بر در بنشینم اگر از خانه برانند
سعدی
چشمی که جمال تو ندیدست چه دیدست / افسوس بر اینان که به غفلت گذرانند
سعدی
هر کس غم دین دارد و هر کس غم دنیا / بعد از غم رویت غم بیهوده خورانند
سعدی
گاه گاهی بگذر در صف دلسوختگان / تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند
سعدی
من همه قصد وصالش می‌کنم / وان ستمگر عزم هجران می‌کند
سعدی
به گلستان نروم تا تو در آغوش منی / بلبل ار روی تو بیند طلب گل نکند
سعدی
شهروند هوای نفس مباش / سگ شهر استخوان شکار کند
سعدی
دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند / هزار فتنه به هر گوشه‌ای برانگیزند
سعدی
وگر به خشم برانی طریق رفتن نیست / کجا روند که یار از تو خوبتر گیرند
سعدی
که در آفاق چنین روی دگر نتوان دید / یا مگر آینه در پیش جمالش دارند
سعدی
تا گل روی تو دیدم همه گل‌ها خارند / تا تو را یار گرفتم همه خلق اغیارند
سعدی
پیش رویت دگران صورت بر دیوارند / نه چنین صورت و معنی که تو داری دارند
سعدی
عیب شیرین دهنان نیست که خون می‌ریزند / جرم صاحب نظرانست که دل می‌بندند
سعدی
ما همانیم که بودیم و محبت باقیست / ترک صحبت نکند دل که به مهر آکندند
سعدی
رنگ دستت نه به حناست که خون دل ماست / خوردن خون دل خلق به دستان تا چند
سعدی
خار در پای گل از دور به حسرت دیدن / تشنه بازآمدن از چشمه حیوان تا چند
سعدی
به سرو گفت کسی میوه‌ای نمی‌آری / جواب داد که آزادگان تهی دستند
سعدی
ما به یک شربت چنین بیخود شدیم / دیگران چندین قدح چون خورده‌اند
سعدی
پیش از این گویند سعدی دوست می‌دارد تو را / بیش از آنت دوست می‌دارم که ایشان گفته‌اند
سعدی
داغ پنهانم نمی‌بینند و مهر سر به مهر / آنچه بر اجزای ظاهر دیده‌اند آن گفته‌اند
سعدی
دشمنی کردند با من لیکن از روی قیاس / دوستی باشد که دردم پیش درمان گفته‌اند
سعدی
عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند / من خود این پیدا همی گویم که پنهان گفته‌اند
سعدی
تا سر زلف پریشان تو محبوب منست / روزگارم به سر زلف پریشان ماند
سعدی
چه حاجتست به شمشیر قتل عاشق را / حدیث دوست بگویش که جان برافشاند
سعدی
آنان که ندانند پریشانی مشتاق / گویند نالیدن بلبل به چه ماند
سعدی
شیرین ننماید به دهانش شکر وصل / آنرا که فلک زهر جدایی نچشاند
سعدی
کشته شمشیر عشق حال نگوید که چون / تشنه دیدار دوست راه نپرسد که چند
سعدی
پیر بودم ز جفای فلک و جور زمان / باز پیرانه سرم عشق جوان بازآمد
سعدی
سعدی چمن آنروز به تاراج خزان داد / کز باغ دلش بوی گل یار برآمد
سعدی
کام دلم آن بود که جان برتو فشانم / آن کام میسر شد وین کار برآمد
سعدی
چشم مجنون چو بخفتی همه لیلی دیدی / مدعی بود اگرش خواب میسر می‌شد
سعدی
هرکه معشوقی ندارد عمر ضایع می‌گذارد / همچنان ناپخته باشد هرکه بر آتش نجوشد
سعدی
سود بازرگان دریا بی‌خطر ممکن نگردد / هرکه مقصودش تو باشی تا نفس دارد بکوشد
سعدی
بر من اگر حرام شد وصل تو نیست بوالعجب / بوالعجب آنکه خون من بر تو چرا حلال شد
سعدی
تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد / ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد
سعدی
گر جمله صنم‌ها را صورت به تو مانستی / شاید که مسلمان را قبله صنمی باشد
سعدی
یک امروزست ما را نقد ایام / مرا کی صبر فردای تو باشد
سعدی
دو عالم را به یک بار از دل تنگ / برون کردیم تا جای تو باشد
سعدی
لعلست یا لبانت قندست یا دهانت / تا در برت نگیرم نیکم یقین نباشد
سعدی
گر گویمت که سروی سرو این چنین نباشد / ور گویمت که ماهی مه بر زمین نباشد
سعدی
نخواهم بی‌تو یک دم زندگانی / که طیب عشق بی‌همدم نباشد
سعدی
تو مست خواب نوشین تا بامداد و بر من / شب‌ها رود که گویی هرگز سحر نباشد